Gülümse
Düşman
tarafından tutsak alınmıştım.
Bulunduğum hücre kapkaranlıktı. Gösterilen kötü muamele ve kötü bakışlardan
ertesi gün idam edileceğimi anlamıştım.
Evet öldürüleceğimden kesinlikle emindim artık... Bu durum beni aşırı
derecede asabî yaptı, çıldıracak gibi idim.
Gözlerinden
kaçan bir sigara bulabilirim amacıyla ceplerimi karıştırıyordum... Bir
tane bulmuştum sonunda.
Ama hiç kibritim yoktu; hepsini almışlardı.
Hücredeki parmaklıkların arasından gardiyana baktım.
Benimle göz göze gelmemeye çalışıyordu.
Tabii... Ne de olsa hiç kimse bir cesetle göz göze gelmek istemezdi.
Aniden ona "Ateşiniz var mı?" diye seslendim.
Bana baktı, yerinden kalktı ve sigaramı yakmak için yaklaştı. Yaklaştı,
sigaramı yaktı ve o anda göz göze geldik.
Ona gülümsedim...
Bunu neden yaptığımı bilmiyorum. Belki sinirden, belki de biriyle bu
denli yaklaşınca gülümsemeden durmak zor olduğundan.
İşte, her ne ise ve ne sebeple ise, ona gülümsedim.
O anda sanki iki yürek, iki insan ruhu arasındaki boşluk doluverdi.
Sigaramı yaktı ve yanımda kaldı.
Gözlerime baktı ve gülümsemeye devam etti.
Ben de ona gülümsemeye devam ettim.
Şimdi onun gardiyan değil de bir insan olduğunu düşünüyordum.
Artık onun bana bakışlarında da bir başka boyut vardı...
Aniden bana "Çocukların var mı?" diye sordu.
"Evet. İşte buradalar."
Cüzdanımdan titreyen ellerimle resimlerini çıkarmaya çalıştım.
O da bana kendi ailesinin resimlerini gösterdi ve gelecekle ilgili planlarından
ve amaçlarından söz etmeye başladı.
Gözlerim
yaş içinde kalmıştı.
Ailemi bir daha hiç göremeyeceğimi düşünerek korkuya kapıldığımı; çocuklarımın
büyüdüklerini görememe düşüncesinin beni deliye çevirdiğini söyledim.
Onun da gözleri yaşlarla dolmuştu artık. Susmuştuk.
İşte tam o anda bir tek kelime bile etmeden hücrenin kapısını açtı ve
beni serbest bıraktı.
Önce hapishaneden sonra da arka patikalardan kasabanın dışına kaçmama
yardımcı oldu.
Sonra da bir kelime bile konuşmadan arkasını döndü ve oradan uzaklaştı.
Hayatım bir tek gülücükle kurtulmuştu...
